Klimaatramp, klimaatcatastrofe, klimaatapocalyps. Elke dag lopen we rond met de angst dat onze toekomst krimpt. Het lijkt bijna onvermijdelijk dat we als mensheid, als planeet, afstevenen op massasterfte. Intussen moeten we verder met onze dag. Maar kan dat wel? Mag dat wel? De klimaatrampen zijn hier en nu. De strijd voor onze biotoop wordt nu gestreden en het is nu dat hij gewonnen of verloren zal worden.
Heb het te warm, zal doen wat ik kan (14+) is een stuk over drie mensen met andere perspectieven, achtergronden, middelen … die alle drie nog niet klaar zijn om op te geven, want er kan nog gestreden worden voor de planeet. Er moet nog gestreden worden voor alle komende generaties. Een toegewijde hervormer, een geharde revolutionair en een getraumatiseerd slachtoffer van een klimaatramp; alle drie beschikken ze over iets heel absurd en zeldzaam: hoop.
Onze voorstelling moet gezien worden door jongeren. Zij hebben deze hoop nodig. Niet alleen omdat ze al van bij hun geboorte niets anders dan ecologische doem voorspeld krijgen. Niet alleen omdat onze samenleving van hen verwacht dat ze dit enorme probleem gaan oplossen. Maar omdat hoop datgene is waar zij het mee moeten doen, in de wereld die wij hen nalaten.
"Vijf jaar lang waren er amper wolken. Naar het schijnt was dat het ergste moment. Mijn mama zegt altijd dat de mensen toen wilden opgeven. Ze hadden hard gewerkt en vijf jaar lang was het zo heet dat je bijna niet recht kon blijven staan. Alles was binnen en alles was wit. Ze hadden spiegels in de woestijn gezet.
Elke dag verzin ik honderd manieren hoe de wolken gestolen hadden kunnen worden. Elke dag ga ik slapen en ben ik blij dat ik deel ben van deze wereld, aan mij nagelaten door mensen die nooit de hoop verloren.
Want dit is niet het einde van de wereld."
Spel: Flora Van Canneyt, Lennert Van Nuffel en Julie Asenova
Regie: Jeff De Maeyer
Tekst: Ans Van Gasse
Kostuum: Silke Debandt
Scenografie: Floren Bloch
Dramaturgie: Arnout Vandeputte
Lichtontwerp: Tuur Decoene
Met de steun van Stad Gent en RADAR.